კარლ სოლომონს
I.
მე ვიხილე ჩემი თაობის ყველაზე ჭკვიანი ხალხი, მისული სიგიჟის პირას, მოშიმშილე, შიშველი და ისტერიული,
დილაბნელზე მოლასლასე ზანგთა კვარტლებში, წამლის დოზის საძებნელად გამოსული,
ანგელოზისთავიანი ჰიპსტერები, ვარსკვლავოვან დინამოსთან ზეციური ანტიკური შეუღლებისთვის რომ იწვიან ღამეების მექანიზმებში,
ვინც ღატაკი და დაძონძილი ჩაცვენილი უპეებით ფხიზლობდა და ეწეოდა ზებუნებრივ კუნაპეტში იმ ცივწყლიანი ოთახებისა, ჯაზის ჭვრეტით რომ მიცურავს ქალაქის თავზე,
ვინც რელსების ქვეშ სამოთხისთვის მოიშვლიპა თავისი ტვინი და იხილა ნაქირავები ოთახების სახურავებზე მობორძიკე მუჰამედის მოლიცლიცე ანგელოზები,
ვინც ჩაუარა უნივერსიტეტს გამყინავი, გამჭოლი მზერით და ომისაგან გაწაფულთ შორის ელანდებოდა არკანზასის და ბლეიკის ტრაგედიები,
